Maria Szymanowska - przez lata związana z Kaliszem, nauczycielka, łączniczka Armii Krajowej, zaangażowana w pracę w licznych organizacjach, oddana Bogu i ludziom, przez wielu określana mianem świętej.  

Maria Zofia Szymanowska urodziła się 24 stycznia 1901 r. we wsi Wisznia-Szeremetka koło Winnicy na Ukrainie, w rodzinie ziemiańskiej. Wzrastała w pobożnej rodzinie wielodzietnej. Początkowo uczyły ją guwernantki, następnie uczęszczała do prywatnego gimnazjum J. M. Draganowej w Winnicy. W czasie wojny polsko-bolszewickiej rodzina Szymanowskich opuściła rodzinny dom i została przeniesiona ze swymi bliskimi do Kalisza. Maria pracowała tu jako nauczycielka w szkołach podstawowych aż do wybuchu II wojny światowej. W Kaliszu zaangażowała się w pracę Sodalicji Mariańskiej, stowarzyszenia religijno-społecznego skupiającego środowisko nauczycielek. Działała w Polskim Czerwonym Krzyżu, prowadziła Dziecięcą Krucjatę Eucharystyczną, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej, organizowała spotkania, wygłaszała pogadanki z zakresu życia duchowego.

W 1937 roku Polski Czerwony Krzyż przyznał Marii Szymanowskiej odznakę honorową I stopnia,  za pracę w Młodzieżowym Kole PCK, działającym przy Szkole Powszechnej nr 2 w Kaliszu.

W grudniu 1939 r. Maria z matką i siostrą Ireną zostały przesiedlone najpierw do Łowicza, a następnie do Pruszkowa, skąd Maria wyjechała do Warszawy. W okupowanej stolicy przebywała do września 1941 roku. Pogłębiała tam swoją formację duchową i intelektualną, była słuchaczką tajnego kursu katechetycznego u warszawskich dominikanów, zaangażowała się w pracę konspiracyjną, była łączniczką Armii Krajowej.

W październiku 1941 r. podjęła pracę w pruszkowskim Zakładzie Wychowawczym dla dzieci upośledzonych, prowadzonym przez Siostry Benedyktynki – Samarytanki Chrystusowego Krzyża, gdzie uczyła języka polskiego i katechizowała. W lipcu 1944 r. wyjechała wraz z chorą siostrą do Tarnowa, gdzie pracowała jako nauczycielka w szkole prowadzonej przez siostry urszulanki.

Do Kalisza wróciła w marcu 1945 roku. Rok później aktywnie włączyła się w sprawę sprowadzenia do Kalisza sióstr karmelitanek bosych, wysiedlonych ze Lwowa. Była katechetką w kaliskich szkołach, a gdy wycofywano nauczanie religii ze szkół, uczyła przedmiotów ogólnych.

Choć nie mogła wstąpić do zakonu, złożyła ślub czystości i dziewictwa, ślub posłuszeństwa woli Bożej, ślub miłości Bożej i ślub ofiary za Kościół. Zjednoczona z Bogiem odgadywała cierpienia ludzi i potrafiła ich skutecznie pocieszać.

Potrafiła rysować i malować, a także pisać wiersze. Zachowało się co najmniej sto wierszy i kilka obrazków scenicznych. Wiele z nich napisała na użytek różnych szkolnych akademii lub uroczystości kościelnych. Inne odzwierciedlają głębokie doświadczenie duchowe.

W maju 1970 roku, będąc na emeryturze, została sekretarką kustosza Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Licheńskiej Królowej Polski. Przez trzynaście lat zajmowała się liczną korespondencją kierowaną do sanktuarium.

Zmarła w opinii świętości w szpitalu w Koninie 22 kwietnia 1983 roku. Została pochowana na licheńskim cmentarzu.