Dzieciństwo przeżywał z dala od rodzinnego domu. Zburzenie i spalenie miasta przez Prusaków w sierpniu 1914 roku, również Walczaków z ulicy Lipowej skazało na trwający osiem lat tułaczy los. Przystankami ich wędrówki były: pobliski Opatówek (tu mieszkała rodzina matki przyszłego pisarza i tu zamieszkali po powrocie), następnie Łódź, Warszawa, potem Moskwa, Smoleńsk i Syberia, gdzie jego ojciec, specjalista od budowy maszyn parowych, znalazł odpowiednią dla siebie pracę.

Po ukończeniu szkoły powszechnej w Opatówku był uczniem kaliskiego Gimnazjum im. Adama Asnyka, ale po dwóch latach musiał przerwać naukę, gdy ojciec stracił pracę i trzeba było myśleć o zdobyciu konkretnego zawodu. Wybrał najbliższy książek i literatury zawód – drukarstwo. Uczył się w Sieradzu, potem pracował w Kaliszu w drukarni redaktora „Gazety Kaliskiej” Józefa Radwana, który dostrzegłszy jego talent (w 1933 roku zadebiutował w „Ekspresie Łódzkim” artykułem pt. „Radio i świat”), zachęcał młodego, ambitnego zecera do literackich prób i chętnie zamieszczał w swojej gazecie jego teksty.
W 1936 roku na otwarcie odbudowanego gmachu kaliskiego Teatru ukazał się napisany poetycką prozą w młodopolskim stylu artykuł Walczaka „Melpomena i maski”.
Pracując i ucząc się na wieczorowych kursach, zdał małą maturę w Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki, dzięki czemu znalazł lepiej płatną pracę w biurze kaliskiego rejenta.
Podczas wojny i okupacji był betoniarzem w Warszawie i przymusowym robotnikiem rolnym w Bystrzycy Kłodzkiej.

Po powrocie w 1945 roku do Kalisza pracował jako księgowy i starszy referent sprzedaży, aż wreszcie powrócił do drukarstwa i do pisania. Współpracował z „Kurierem Kaliskim”, krótko był korespondentem „Gazety Poznańskiej”. Był jednym ze współzałożycieli regionalnego pisma „Ziemia Kaliska, na jej łamach zamieszczał swoje wiersze, opowiadania i artykuły. W „Ziemi” ukazywały się recenzje jego książek.

Był zapalonym regionalistą, miłośnikiem książek, aktywnym członkiem kaliskich oddziałów Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Przyjaciół Książki, Kaliskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Przyjaciół Opatówka, inicjatorem powołania czasopisma „Opatowianin”, a także honorowym przewodnikiem PTTK.
Miłość do rodzinnych stron najpełniej wyraził i utrwalił w swoich utworach – w tomikach wierszy „Pejzaż ze Starym Miastem” i „Ulice kaliskie”, w zbiorach legend „Baśnie i legendy kaliskie” oraz „Opowieści czterech jeźdźców”, w powieści „Miasteczko róży wiatrów”, w zbiorze opowiadań „Srebrne trawy” oraz w autobiografii „Zdarzyło się życie”.

Był wielokrotnie nagradzany za swą działalność na rzecz Kalisza i regionu, a "Baśnie i legendy kaliskie" jego autorstwa były inspiracją do stworzenia Centrum Baśni i Legend Kaliskich, mieszczącego się w baszcie „Dorotce”.
Na zwiedzających czekają specjalnie przygotowane animowane legendy: "Dorotka", "Milczące żaby", "Ręce Anny", "Król i Maciuś".

Zmarł 25 maja 2000 roku w Kaliszu.

Jego imię noszą: od roku 2005 skwer znajdujący się przy zbiegu ulic Kościuszki i Kopernika, obok Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej, a od 2013 roku również Szkoła Podstawowa nr 23 w Kaliszu.