Już jako kilkuletni chłopiec Jan interesował się sztuką, rysował i zbierał reprodukcje dzieł znanych twórców. W czasie okupacji rodzina Tarasinów przeniosła się do Saren - małej miejscowości na Polesiu, na wschodzie Polski. W 1944 roku ojciec artysty został aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Działdowie, gdzie w styczniu 1945 roku wraz z innymi współwięźniami został rozstrzelany. Matka wspólnie z synem i córką przeniosła się do Olkusza, gdzie w 1946 roku Jan uzyskał maturę.

W latach 1946- 1951 Tarasin studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowniach malarstwa profesorów Zygmunta Rudnickiego, Zbigniewa Pronaszki i Wacława Taranczewskiego oraz w pracowniach grafiki profesorów Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Strzednickiego. Szybko został zauważony. Już podczas drugiego roku studiów zaproszono go do grona artystów wystawiających w ramach I Wystawy Sztuki Nowoczesnej.

Wczesne prace malarskie Tarasina to martwe natury, które z czasem stawały się coraz bardziej odrealnione i uproszczone. W 1952 roku artysta stał się znany szerszej publiczności dzięki plakatowi BUMELANT. Wraz z końcem studiów Tarasin brał udział w coraz to większej liczbie wystaw. Jego obrazy oraz grafiki przybrały formę zbiorów symboli i znaków stanowiących próbę uchwycenia nadrzędnych praw rządzących światem.
W 1962 roku w ramach stypendium Tarasin wyjechał na kilka tygodni do Chin i Wietnamu. W tym samym czasie miejsce miały jego pierwsze zagraniczne wystawy – między innymi w Galerie Lambert w Paryżu oraz w Pinkegalerij w Gissenburgu w Holandii. Jedna z prac pokazywanych na paryskiej wystawie została wybrana na III Międzynarodową Wystawę Młodych Artystów Europa- Japonia 1964, gdzie została nagrodzona.

W latach 1963-1967 Jan Tarasin był wykładowcą na Wydziale Architektury Wnętrz na macierzystej uczelni.
W roku 1967 przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1974 roku objął Samodzielną Pracownię Malarstwa na stołecznej Akademii Sztuk Pięknych. Po raz pierwszy opublikował wówczas Zeszyty – zbiór esejów, rysunków, grafik oraz zdjęć, które stanowiły ważne dopełnienie jego artystycznych działań aż do roku 1982. (Pojawiło się osiem Zeszytów w nakładzie 30-50 sztuk). W 1985 roku Tarasin został mianowany profesorem nadzwyczajnym warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1987 objął stanowisko rektora, które sprawował do roku 1990. W 1996 roku przeszedł na emeryturę.

Uprawiał malarstwo, grafikę warsztatową i użytkową oraz refleksję teoretyczną o sztuce. Należał do klasyków współczesnego malarstwa polskiego. Był uważany za przedstawiciela nurtu zmierzającego do abstrakcji, ale w swojej twórczości nigdy ostatecznie nie zerwał więzi ze sztuką realizmu.

Otrzymał liczne nagrody, w tym m.in. za cykl litografii ,,Dom’’ na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Warszawa (1955), I nagrodę na I Biennale Grafiki w Krakowie (1960), nagrodę gazety ,,Yomiuri’’ na Międzynarodowej Wystawie Młodych Plastyków w Tokio (1964), Nagrodę Krytyki im. Cypriana Norwida za najlepszą indywidualną wystawę malarską (1976) i Nagrodę im. Jana Cybisa za rok 1984. Jego prace znajdują się w licznych zbiorach muzealnych w kraju i poza jego granicami. Był uczestnikiem międzynarodowej akcji ,,Polscy Artyści Plastycy – Dzieciom’’. W roku 2005 został odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

W Kaliszu, jego mieście rodzinnym, za życia artysty odbyły się cztery wystawy jego twórczości. Ostatnia miała miejsce krótko przed jego śmiercią.
Gościł tutaj wielokrotnie, nie tylko przy okazji wystaw. Przyjeżdżał prywatnie, a także na plenery. Chętnie gościł kaliszan w swojej w warszawskiej pracowni. 
W 1989 roku otrzymał godność Honorowego Obywatela Miasta Kalisza.

Artysta zmarł 8 sierpnia 2009 roku w Warszawie. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.  Rok później, 2 września 2010 roku, Biuro Wystaw Artystycznych w Kaliszu zmieniło nazwę na „Galeria Sztuki im. Jana Tarasina”.