Juliusz Ulrych uczył się w dwóch kaliskich szkołach: miejskim gimnazjum klasycznym, a po szkolnym strajku w szkole handlowej. Studiował inżynierię komunikacji na Politechnice Lwowskiej. Od wczesnej młodości działał w „Strzelcu”. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich.  Był oficerem 1 Pułku Piechoty Legionów (Pierwsza Brygada). W listopadzie 1918 roku kierował z ramienia Polskiej Organizacji Wojskowej akcją rozbrajania oddziałów niemieckich w Kaliszu. Podczas wojny polsko-bolszewickiej zorganizował w Szczypiornie 29 pułk strzelców kaniowskich. Za zasługi dla kraju w tej wojnie otrzymał Order Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyż Walecznych.

Od 1922 roku służył w strukturach Ministerstwa Spraw Wojskowych, jednocześnie doszkalając się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po roku 1926 był w randze majora (później podpułkownika) adiutantem marszałka Piłsudskiego i mieszkał w Belwederze. W latach 1926-1927 pełnił funkcję szefa sztabu Korpusu Ochrony Pogranicza. Następnie dowodził 36 Pułkiem Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, później wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego WP, później został mianowany zastępcą szefa Administracji Armii.

  W 1927 roku  był mianowany dyrektorem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie, będąc też jednym z promotorów utworzenie stołecznej Akademii Wychowania Fizycznego.

W 1935 roku Juliusz Ulrych został ministrem komunikacji. Funkcję tę pełnił do września 1939 roku. Od 1938 do 1939 r. był posłem na Sejm. W roku 1939 objął funkcję Szefa Komunikacji w Sztabie Naczelnego Wodza marsz. Śmigłego-Rydza. Po wybuchu II wojny światowej udał się z rodziną do Rumunii, gdzie został internowany. Ulrychowie pozostali tam do 1944 roku, kiedy okrężną drogą przez kraje basenu Morza Śródziemnego dotarli do Wielkiej Brytanii. Tam otrzymał mało istotną funkcję w administracji rządu na wygnaniu.

Po wojnie imał się różnych zajęć - czyścił srebra hotelowe, był windziarzem w domu handlowym Harrods. Na początku lat pięćdziesiątych otrzymał pracę konsultanta w brytyjskim ministerstwie administrującym armią. Na emigracji pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naczelnej Ligi Niepodległości Polski, politycznego skupienia piłsudczyków. Zmarł w Londynie w 1959 r.