Wojskowy i urzędnik rosyjski, koniuszy dworu (1897), rzeczywisty tajny radca stanu (1910), gubernator guberni czernihowskiej (1876-1878), wołogodzkiej (1878-1879) i kaliskiej (1883-1902).

Był absolwentem Mikołajewskiej Szkoły Junkrów Kawalerii. Po zakończeniu kariery wojskowej przeszedł do służby cywilnej. W 1870 r. objął stanowisko gubernatora mińskiego, później czernichowskiego i wołogodzkiego. Stanowisko gubernatora kaliskiego objął w 1883 roku.
W dziejach Kalisza zapisał się jako człowiek światły, życzliwy mieszkańcom, nie stroniący od kontaktów zarówno z ludnością polską jak i żydowską.
Za jego rządów nastąpił rozkwit Kalisza, stolicy guberni. W mieście powstały m.in. szkoła realna (przeniesiona z Włocławka), ratusz, nowy teatr, przytułek dla starców, budynek straży ogniowej, powstały nowe mosty, rozbudowano cmentarz katolicki na Tyńcu i cmentarz prawosławny na Majkowie.
Szczególną opieką gubernatora został otoczony park miejski, gdzie w 1888 roku wzniesiono m.in. oranżerię, figury parkowe i romantyczne sztuczne ruiny, które stały się jednym z najbardziej charakterystycznych jego elementów i chętnie odwiedzane były przez kolejne pokolenia kaliszan. Zostały one rozebrane w latach II wojny światowej. Michaił Daragan rozmiłowany w romantycznych ogrodach, rzeźbach i ruinach uczynił z parku prawdziwą perłę i dumę miasta.
W tym czasie w Kaliszu kwitło życie społeczne i kulturalne. Powstały Towarzystwo Czerwonego Krzyża, Towarzystwo Ratowania Tonących, Towarzystwo Dobroczynności, Resursa Obywatelska oraz Towarzystwo Cyklistów. Sam gubernator pełnił obowiązki prezesa kaliskich oddziałów Towarzystwa Czerwonego Krzyża, Towarzystwa Dobroczynności, prezesa gubernialnego kuratorium trzeźwości, prezesa ogólnego zebrania członków kasy pożyczkowo-oszczędnościowej urzędu gubernatorskiego i prezesa kaliskiej resursy. W czasie jego życia społecznego powstało Towarzystwo Ratowania Tonących, czyli dzisiejsze Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie, a także Towarzystwo Cyklistów.Dzięki osobistemu stawiennictwu Daragana car rosyjski w 1898, po blisko 40 latach starań, wydał zezwolenie na budowę połączenia kolejowego Kalisza z Łodzią i Warszawą.
Zasługi Daragana dla Kalisza były tak duże, że w 1900 r. grupa obywateli miasta z Emilem Repphanem na czele zwróciła się do warszawskiego generał-gubernatora z prośbą o umieszczenie jego popiersia w Parku Kaliskim.
Propolska działalność Daragana była pilnie obserwowana przez miejscowych żandarmów, którzy donosili w raportach do Petersburga o wszystkim co nie wiązało się z rusyfikacją. Niemal pewne jest, że te donosy spowodowały jego odwołanie ze stanowiska w roku 1902.

Kiedy w 1903 roku Daragan ponownie odwiedził Kalisz grupa obywateli zwróciła się do nowego generał-gubernatora warszawskiego o nadanie mu honorowego obywatelstwa miasta.
Córki Daragana, Anna i Maria wychowywane były w duchu przyjaznym Polakom. Po przedwczesnej śmierci pochowane zostały na cmentarzu prawosławnym przy Rogatce w Kaliszu. Syn gubernatora, Iwan Michałowicz, po rewolucji bolszewickiej znalazł się w Polsce i wstąpił do Wojska Polskiego. Był oficerem polskim, uczestnikiem bitwy warszawskiej.
Zagadką pozostają jego ostatnie lata życia oraz okoliczności śmierci. Wiadomo tylko, że zmarł po 1 stycznia 1917 i że miejscem zgonu był najprawdopodobniej ogarnięty rewolucją Petersburg.