Naukę w szkole przerwał wybuch I wojny światowej. Z rodziną wyjechał do Moskwy. W stolicy imperium rozpoczął edukację w gimnazjum, którą dokończył po powrocie do Kalisza. W latach 1919-1921 był uczniem gimnazjum rosyjskiego w Warszawie.
Egzamin maturalny zdał w 1924 r. w gimnazjum ukraińskim w Kaliszu (ukończył kurs prawosławnego duchownego, zdał egzamin, ale święceń nie otrzymał).
Służbę wojskową odbył w latach 1926 - 1927 w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich. W latach 1927 - 1934 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie.
Po ukończeniu studiów powrócił do Kalisza. Pracował w Fabryce Tekstylnej Braci Muller przy szablonach do tkanin. W 1939 r. powołany do wojska, rozbrojony pod Haliczem przedostał się do Wilna, by w 1940 r. powrócić do Kalisza. Tutaj do końca wojny zatrudniony był jako kreślarz w Zarządzie Nieruchomości.
Po wojnie pracował m.in. jako nauczyciel rysunku w Ognisku Kultury Artystycznej, jako kreślarz na wykopaliskach archeologicznych prowadzonych w okolicach Kalisza, w Spółdzielni Ludowo-Artystycznej jako malarz tkanin a także jako portrecista w Spółdzielni Fotografów. W 1946 r. został członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Trzykrotnie żonaty, przez cały czas mieszkał pracował przy ul. Ciasnej. w domu zbudowanym jeszcze przez jego ojca.

Przez całe życie zajmował się malarstwem - malował Kalisz i jego okolice: mieszkańców, architekturę, pejzaże. W jego dorobku artystycznym nie brakowało martwych natur, czy też scen rodzajowych. Dominowały jednak portrety.
Był ostatnim przedstawicielem wileńskiego neoklasycyzmu w malarstwie polskim. W latach 30-tych był pod wpływem krajowego nurtu art. deco.

Malowaniu oddał i podporządkował swoje życie i życie najbliższych. W swoim długim życiu dorobił się zaledwie kilku wystaw indywidualnych w latach: 1935, 1950, 1953, 1955, 1957, 1961 i 1996. Brał udział także w kilkunastu wystawach zbiorowych, m.in. w latach 1928- 1934 w Wilnie w corocznych tzw. wystawach sprawozdawczych Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego, w wystawach grafiki również w Wilnie w latach 1935 i 1937, w Nałęczowie w 1956 r., Płocku w 1957 r., w Poznaniu i wielokrotnie na wystawach prezentujących środowisko kaliskich artystów plastyków. w roku 1950, 1953, 1955, 1957 i 1961.
W 1996 r. po raz pierwszy, po 35-letniej przerwie dzięki inicjatywie J. A. Dymkowskiej, kaliszanie mogli ponownie ujrzeć prace Michała Dobriaka. Miejscem wystawy była Galeria JAD.
W 1998 r. okazją do kolejnej ekspozycji stało się 75-lecie pracy twórczej M. Dobriaka. Prace wystawiono w Centrum Rysunku i Grafiki im. T. Kulisiewicza, a współorganizatorami były: Galeria JAD i Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej.

Zmarł w Kaliszu 31 maja 2001 r. i został pochowany obok pierwszej żony na cmentarzu ewangelickim.