W 1358 r. król Kazimierz Wielki oddał kościół kanonikom laterańskim, którzy pozostawali tu gospodarzami aż do wieku XIX. Świątynia przechodziła różne koleje losu, kilkakrotnie trawiły ją wielkie pożary, w 1706 r. straciła pierwotną wieżę, na początku XIX w. Prusacy chcieli kościół rozebrać. Przetrwała jednak wszelkie kataklizmy, obecnie – jako jeden z najwspanialszych i najważniejszych kościołów w mieście (i powstałej w 1992 r. diecezji) – nosi tytuł katedry. W jej gotyckiej bryle skryło się bogate, w większości barokowe wnętrze. W 1662 r. powstał wielki ołtarz, zbudowany dla obrazu Rubensa Zdjęcie z krzyża. Obraz przetrwał ponad trzy wieki, by w 1973 r. paść ofiarą pożaru (a może kradzieży?). Obecnie w ołtarzu głównym, obok wizerunku patrona, możemy oglądać jedynie kopię rubensowego arcydzieła. Ponadto podziw budzą m.in. renesansowe sklepienia z dekoracją w typie kalisko-lubelskim, barokowe ołtarze i ambona, witraże z początku XX w. i tzw. kaplica Polska z, pochodzącą sprzed wieku, patriotyczną polichromią Włodzimierza Tetmajera. W świątyni byli chrzczeni m.in. Adam Asnyk i gen. Mieczysław Smorawiński, a ślub z Jarosławem Konopnickim brała Maria Wasiłowska.

Tutaj pochowano zmarłego w 1665 roku znanego i cenionego w Polsce wojewodę pomorskiego, historyka Władysława IV - Stanisława z Kobierzycka Kobierzyckiego, którego pamięć przypomina tablica epitafijna ufundowana w 1670 roku przez biskupa krakowskiego Andrzeja Trzebickiego.
Okazała tablica epitafijna przypomina również, iż w podziemiach pochowano rodzinę Molskich, właścicieli dóbr Łaszczowa i Blizanowa i spokrewnionych z nią członków rodziny.