To pierwszy w Polsce kościół pod wezwaniem tego świętego. Jolanta zawitała do Kalisza ze swoim franciszkańskim kapelanem. Wkrótce sprowadzeni zostali kolejni franciszkanie, którym książę darował tereny w części powstającego miasta i którzy są gospodarzami kompleksu do dziś. W 1339 r. kościół został rozbudowany przez wnuka pary książęcej, króla Kazimierza Wielkiego. Wzniesiono wtedy także murowane zachodnie skrzydło klasztoru. Pożary miasta z poł. XVI w. strawiły znaczną część kościoła. Dopiero w latach 1599-1632 Albin Fontana dokonał jego odbudowy, a kilka lat później przystąpiono do rozbudowy murowanego, barokowego już klasztoru. Kolejne remonty miały miejsce w wieku XVII i XVIII. W najstarszej części kościoła – wydłużonym i wysmukłym prezbiterium podziwiać możemy rzadkiej urody wczesnogotyckie okna z doskonale zachowanymi maswerkami i murowane wnęki w ścianie – tzw. sedille. W barokowym głównym ołtarzu znajduje się obraz Wskrzeszenie Piotrowina, ciekawą historię kryje także każdy z pozostałych ośmiu ołtarzy bocznych. W jednym z nich – wizerunek i relikwie bł. Jolanty. Sklepienie świątyni pokrywa stiukowa dekoracja w, rzadko spotykanym, typie „kalisko-lubelskim”. Do kolejnych atrakcji świątyni należy ambona w formie piotrowej łodzi (1862 r.) i pochodzące z 1600 r. epitafium Piotrusia Bolelickiego z napisem w języku polskim. Kaplica Męki Pańskiej to fragment pierwotnej świątyni – o czym świadczy archaiczne wręcz, wczesnogotyckie sklepienie krzyżowo-żebrowe.